FLAMBOYAN PALEBAH JALAN KA LÉMBANG Bagéan ka-6 HIRUP NYORANGAN

HIRUP NYORANGAN
( Bagéan ka-6 )

Mobil nu ditumpakan ku kuring jeung Déman reg eureun palebah pasir nu malang. Jut Déman turun. Tuluy dadah bari imut. Manéhna leumpang ka tonggoh.

Teu karasa mobil geus nepi ka lembur. Sanepina ka imah, Ema nuju bébérés sareng tatangga.

“Ceu ka dieu!”saur Ema. Kuring nyampeurkeun. Badé aya naon, Ma,” ceuk kuring. “Bieu saur Téh Aan sareng Kang Kana, urang téh dipiwarang ngalih ka kidul. Ka bumi anjeunna. Tapi Ema sarantos heula . Éngké wé tos  bérés tujuhna Apa. Kumaha ceuk Ceuceu? ”saur Ema. “Teu langkung Ema. Pami baris pisaéeun, nya ngiringan wé.

Jol Si Tétéh jeung budakna nu cikal nyampeurkeun ka Ema. “Ma, naha Ema téh rék ningalkeun abdi?”ceuk Si Tétéh. Meureun ti tadi téh ngadédéngékeun di buruan.”Lain kitu Ema bakal balik ka dieu saminggu sakali. Rék  némpoan kebon. Sanajan ngan satalapok kéong gé lumayan cauna.

Kuring salila lima peuting mikir. Lamun milu ka Ema cicing jeung batur , teu kabayang biheung bisa ngapalkeun.

“Ma, Ceuceu mah moal ngiring ka Ema sieun teu betah, ” ceuk kuring. “Kumaha Ceuceu wé atuh. Ema rék ngalongokan ka dieu malem Minggu. Ngan sing bageur, ulah carékeun. Jiga teu apal waé watek Si Tétéh, ”saur Ema.

Poé ka dalapan sanggeus bérés tujuhna Apa. Ema sareng Si Nyai pindah ka lembur kidul. Kuring hirup nyorangan ti harita. Duit ti Ema  kudu dijeujeuhkeun kudu mahi saméméh Ema datang deui.

Harita salila saminggu, diitung-itung duit téh nya mahi ari keur ongkos mah. Ngan pédah moal jajan. Deungeun sangu diirit, da suluhna mah loba di kolong. Béas pinuh kénéh dina padaringan. Paré ogé sababaraha geugeus deui tutueun di goah.

Unggal isuk sok ngaliwét saentik. Keur sapoéeun, tampolana tara béak. Luhureun liwet sok ditumpangan céngék ngora, lamun aya sok meuleum boloco jeung tarasi. Ampir unggal poé kuring sarapan jeung lauk asin. Kahirupan jadi kieu ti saprak Apa maot. Baréto basa jumeneng, dahar téh deungeunna mindeng ganti. Mun aya nu hajat Apa sok meunang berekat. Kuring mindeng dahar jeung daging. Komo bulan puasa malem lilikuran sok loba nu ngondang ka Apa. Apa sok meunang berekah sababaraha boboko. Baju lebaran ogé sok dipangmeulikeun dua stél éwang. Ngan taun kamari wé ti saprak Apa teu damang teu ganti baju anyar.

Kuring kudu neger-neger haté. Mun teu ras kana ucapan Ema matak ngarasula. Tapi kuring tetep yakin yén Nu Kawasa langkung uninga.

Teu karasa geus saminggu kuring hirup nyorangan. “Naha saterusna kuring bakat kuat?. Mung Gusti Nu langkung uninga. Sanajan kuring siswa SMA tapi pikeun kuring can siap lamun hirup nyorangan jauh ti indung bari jeung sagala warurat. Duh Gusti parin abdi kakiatan!”ceuk haté.

Bada asar torojol Ema sumping bari ngagandong gémbolan. Ti kajauhan Ema tos imut bari leumpangna digancangkeun. Kuring ngarangkul Ema di buruan kénéh. Ema ngécagkeun gémbolan di golodog. Éta  gémbolan ku kuring dibawa ka jero imah, tuluy dibuka. Eusina béas huma semu beureum, sampeu jeung cabé kiriting.

“Ceu, ieu cicis, ”saur Ema bari masihkeun artos nu ditungkus ku saputangan. “Nuhun, Ma. Nu minggu kamari ogé aya kénéh sakeudik deui, ” ceuk kuring bari nyurucudkeun cimata. “Baruk, atuh meureunan teu jajan? ”saur Ema. “Henteu, Ma, témbal kuring.

Waktu Ema kulem, kuring ngitung duit. Keur meuli deungeun sangu, keur meuli sabun jeung sampo sésana keur ongkos. “Duh Gusti, ieu artos ti Ema téh sing cekap.”

Ngong adan subuh, Ema masih kénéh tibra. Kuring teu wani ngageuingkeun. Liwet haneut jeung sambel goang di tengah imah geus dijagragkeun na luhur samak. Tas salat subuh kuring ka warung, pupuntenan dan can buka. Kuring meuli kurupuk satoros.

Barang sup ka imah, Ema nuju ngalas sangu liwet terus dicocolkeun kana sambel goang. “Ema ieu kurupuk, ” ceuk kuring. “Keun éngké waé keur ubar lada. Ayeuna Ceuceu can bisa bagja wayahna. Lain Ema teu karunya. Keun sugan jaga ku salaki. Hayang dahar ngeunah éngké mun geus boga salaki. Papakéan alus sing dipangmeulikeun salaki, imah alus sing dipangnyieunkeun ku salaki. Sing disenangkeun ku salaki.. Tapi ayeuna mah sakola waé sing junun. Tong loba pikiran , tong kabawa ku sakaba-kaba, sing taliti, ati-ati, ulah kajurung ku napsu,” saur Ema.

“Geura bérésan, Ema rék ka kidul deui da paculeun lega kénéh. Bisi kabeurangan éra ku dunungan, ”saur Ema. “Muhun, Ma, ” ceuk kuring. Kuring muntangan panangan Ema. Lalaunan panangan Ema ku kuring dileupaskeun. Ema turun ti golodog, bari gugupay. Kuring tuluy asup ka imah. Tina jandéla kaca kuring ningali Ema nepi ka teu katingali. Kuring ceurik salila-lila.

Hariring

Lamun Geus Boga Salaki

Lamun hayang dahar ngeunah, geus boga salaki
Papakéan nu aralus dipangmeulikeun salaki
Imah  gedong sigrong dipangnyieunkeun  salaki
Hirup senang, disenangkeun ku salaki

Tapi tong loba pikiran
Ulah kabawa ku sakaba-kaba
Sing  taliti kudu ati-ati
Lamun rék milih nu jadi salaki

 Kuring ka sakola rebun kénéh. Jalan ieu nu disorang tilas Ema subuh. Ari Ema mah palebah pertiluan tuluy ka kidul. Ari kuring mah ngulon. Sugan bagja sakumaha pangdu’a Ema. Reg mobil eureun tuluy kuring naék. “Sakola Néng?”ceuk kenék. “Muhun, Kang,” témbal kuring. Kuring tungkul sieun ditanya deui. Katingali ku juru panon éta kenék téh neuteup baé ka kuring. “Ah mangsa bodo,”ceuk haté.

Teu karasa mobil eureun padahal kuring can ménta eureun. Meureun éta kenék geus apaleun. Tuluy kuring turun. Nyampak Déman keur nungguan palebah pineus. “Hayu badé sareng?” ceuk Déman. “Urang ka panto pipir waé sugan can dikonci. Nya mun Déman hayang panto hareup hayu. Pan Déman rék nungguan seseorang di handapeun flamboyan, nya? ” ceuk kuring. “Pami aya Ceuceu mah moal nunggu seseorang,” ceuk Déman. “Naha bisi cemburu kitu seseorangna? ” ceuk kuring.”Duka atuh, ” ceuk Déman. Tétéla panto pipir téh dikonci. Tuluy kuring jeung Déman ka lebak rék jalan panto hareup.