FLAMBOYAN PALEBAH JALAN KA LÉMBANG Bagéan ka-3

FLAMBOYAN PALEBAH JALAN KA LÉMBANG

( Hariring Kuring  Carita Urang )

Bagéan ka-3

NYUSUD TULUNG

            Sabalikna ti sakola, kuring dibagéakeun ku Ema di lawang panto. Ema tos ngantosan kéngéng dangdos rapih pisan. Kuring uluk salam, bari ngesun panangan Ema.Ku Ema sirah kuring diusapan.Tuluy kuring ditungtun diajak asup ka imah.

“Ceu, geura emam heula!” saur Ema. “Muhun, Ma,” ceuk kuring. Kuring dahar saaya-aya. Saperti biasana beuleum asin , lalab jeung sambel goang. Nikmat pisan ari kakara balik sakola mah. Réngsé dahar tuluy kuring cucul baju, diganti ku baju anu pang alusna.

“Hayu, tos siap!” saur Ema. “Atos, Ma,” ceuk kuring. “Nya atuh urang ka bumi uwa, urang neda pidu’a sareng naroskeun ka kapala sakola,”saur Ema. “Mangga, Ma,” ceuk kuring bari nutupkeun panto. “Ma, ari Apa kumaha?” ceuk kuring. “Keun wé da nuju tibra. Sakedap deui Si Nyai kadieu,” saur Ema

Kuring jeung Ema indit ka lembur uwa. Sanepina di bumi uwa, kuring menta pidu’a ka uwa sakulawarga sangkan sakola kuring aya dina kalancaran. Wangsul ti bumi uwa langsung ka bumina kapala sakola. Maksudna rék nanyakeun kumaha carana lamun hayang jadi anak asuh di Yayasan Sosial. Kapala sakola teu nerangkeun kedah kumahana, ngan miwarang nepangan langsung ka kapala yayasan . Anjeunna masihan alamat yayasan ka Ema.Sabada nganuhunkeun ka kapala sakola , kuring jeung Ema lumaku rék ngajugjug yayasan.

Alamat pamasihan ti kapala sakola dipasihkeun ka kuring ku Ema. Pokna : “Ceu, ieu baca urang kudu ka mana?” saur Ema bari nyurucudkeun cisoca. Kuring asa ngahelas. Teu karasa , malah ieu cipanon teu katahan.  Hayang hiji mangsa lamun rinéh kuring ngajarkeun maca ka Ema. “Ema nuhun pisan salami ieu Ema tos nyakolakeun abdi,” gerentes kuring na jero haté. Sabab teu wasa nyarita tikoro asa aya nu ngahalangan. Saeunggeus rada lila neger-neger haté, kuring tuluy ngomong ka Ema kudu ka lebah mana.

Barang nepi ka yayasan, kuring jeung Ema muru ka tempat piket.”Selamat siang,”ceuk kuring . “Siang, ada yang bisa saya bantu?”saur Bapa Petugas. “Maaf, Pak saya bersama Ibu mengganggu. Begini, Ibu bermaksud menitipkan saya di sini, saya ingin sekolah tapi tidak punya biaya ,”ceuk kuring dumareuda. “Oh terima kasih Ibu dan Ananda telah datang ke sini. Tapi maaf, yang diterima di sini balita bukan remaja, “ saur Bapa Petugas. “Oh, ya terima kasih Pak. Kami pamit pulang, ceuk kuring bari haté hanjelu. “Ma, mangga urang uih wé. Da saur Bapa Petugas nu ditampi di dieu mah orok atanapi murangkalih alit sanes rumaja, ceuk kuring. “Lain milik urang meureun, Ceu,”walon Ema. “Bapa, mangga, nuhun pisan !” saur Ema bari unggeuk. Bapa Petugas males unggeuk bari imut.

“Hayu Ema urang uih,”ceuk kuring bari ningali pamenteu  Ema nu ribeg ku cisoca. Sapaparat jalan Ema ngusapan sirah kuring. Curucud deui Ema nangis. Kuring mah hayang ceurik ogé ditahan.

Barang nepi ka imah, Apa nyampak nuju ngantosan. Si bungsu atoh pisan ningali Ema tos mulih bari rada olo-olo. Padahal geus tamat SD minggu kamari, ma’lum bungsu meureun.

“Ema hoyong meser sapatu saé,ceuk si Teteh ogé !” ceuk si bungsu. “Hampura Nyai, Ema lain teu hayang mangmeserkeun sapatu saé. Pan urang teu gaduh artos,” saur Ema. Nging Si Nyai ceurik. “Jep, jempé. Ceuceu ogé teu dipangmelikeun !” ceuk kuring rada keuheul. “Pan Ceuceu mah sakola , Nyai heunteu,” Si Nyai ngomong deui bari ceurik deui beuki tarik. “Salah sorangan maké embung sakola!”kuring malik nembal.

Da teuing saha nu salah, kuring ,Si Nyai, atawa Si Teteh lanceuk kuring? Da Si Ayi mah nu pangais bungsu teu mungkin, budak sakitu solehna. “Jep, ah jarempé, engke dipangmelikeun pami aya cicisna,” Saur Ema.

Kuring asup ka kamar, gap kana baju saragam nu kakara menang ngaput. Tuluy dibawa ka tengah imah rék ditémbongkeun ka Apa. Apa nyurucud cisoca , kaciri bangun sedih pisan. Pok Apa naros ka Ema: “Kumaha hasil ka yayasan téh ?” Ema gideug minangka jawabna.

Curucud Ema nangis bari ngarangkul ka Apa nu nuju mejeuhna parna.Padahal kamari Apa tos mending. Karugrag jigana balas mikiran kuring.

Kuring lumpat ka kamar . Teu wasa ningali Apa sareng Ema. Kuring teu kuat nandangan kasedih , ka peurih. Tapi sanajan kaayaan jiga kitu kuring geus gilig hayang sakola. Hamo aya anu bisa ngahalangan. Pamaksudan nu geus dicita-cita ti anggalna. Sanajan Si Teteh jeung tatangga nyarék ulah sakola, pajarkeun téh karunya ka kolot. Béda jeung pamikiran Ema, nu teu weléh nganteur kana kahayang kuring. Pikeun nyakolakeun anak-anakna , Ema bélaan nganjuk ngahutang.

Ema nyampeurkeun ka kamar kuring. “Ceuceu nuju naon ? ” Saur Ema bari sisidueun. “nuju mérésan alat-alat tulis , Ma, kanggo enjing bilih kasiangan,” ceuk kuring. “Enya tos ayeuna geura bobo sing tibra. Ulah seueur emutan bilih rieut. Pami badé sakola, sakola sing junun peupeuriheun Ema teu pernah sakola, ” Saur Ema bari ka luar ti kamar.

“Duh Gusti paparin kakiatan ka abdi sakulawargi. Angging Anjeun tempat abdi nyungkeun tulung , tempat abdi néda du’a, mung ka Anjeun abdi muntang. Cita-cita abdi nu saluhur béntang, pamohalan bisa kahontal. Ibarat ngajul béntang ku asiwung. 

Nyusud Tulung

1.      Ti lembur indit ka kota

Nungtut élmu niat sakola

Tapi dalah di kumaha

Lamun teu boga biaya

2.      Nyusud tulung ka ditu ka dieu

Batan hasil kalah misleuk

Ari nasib kedah kieu

Najan pinuh keuheul ambeuk

3.      Ngajul béntang ku asiwung

Béntang luhur di awang-awang

Nyungkeun tulung kanu Agung

Tempat kuring pikeun muntang

    Abdi yakin, percanten Anjeun bakal ngabulkeun. Indung nu jadi pangjurung laku, kaayaan nu jadi panguat rasa. Lahaola.” Reup kuring peureum.